I stykket møter vi to nabopar. Det eine paret har eit barn og lever eit hektisk kvardagsliv – eit ”småbarnshelvete”.
Det andre paret ventar barn og ser på foreldrelivet frå eit teoretisk og romantisk standpunkt. Dei har heilt klare meiningar om korleis naboane med barn eigentleg burde takle sonen som skrik heile natta.

Det ligg ei attkjenneleg uro og ein angst under teksten, for alt som kan gå gale, for at ein ikkje strekker til, og for at ein ikkje gjer dei rette vala i avgjerande situasjonar.
​​
Pressen sier:
"Dette stykket burde alle få med seg. (...) Det setjer ord på kjensler som kvar ein forelder har kjent på. Følelsen av ikkje å strekke til, eller uroen for alt som kan gå gale. Og motsett: Peikefingeren vi alle av og til har hatt lyst til å vifte med til dei som ikkje gjer ting slik vi ville ha gjort dei." Ann Helen Kolås Ingebrigtsen, Les Mye